kusursuz ilmihal
gövdemden ağır ağır sarpa saran bir buhran
nezlesinde bildim, çiğdi söz
durmadan eteklerine dolandım ve inandım
iki artı bir ağıtlar kopardım
peşisıra kaşıklarda kopan fırtınalara rağmen
bir çay kaşığı suya, boğulmanın bütün travmasını anlattım.
ölmeyi müteakip asfaltlar sentezleyerek bozdum bu karanfili.
betonumun harcını karan cehalet bir tuttu iki tekerleğimi
topalladı ve düştü yük.
dile geldi kambur
vaziyetin vehametini süpürdüğüm vasat altlarında,
derzlerden yürüdüm.
evlere sıvandım.
kalbimin betonarmesi oldum.
ağzının kenarına ağza alınmayacak öpücükler kurdum
örümceklere bürünen
bedenlerin ve varlıkların
âlâ bir suya batıp batıp
çıkamadıkları o karayı ilk gördükleri anı,
kendi fotoğraf makinaları olan sakat elleriyle
ve bilhassa tereddütle karşılamaları.
korktuğu gerçek olmalı
- siz, aynaya bakmışsınız?
-..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder